Gé van den Bovenkamp

Gijs de Koning Gans

Miklós Hoffer

De Grote Kladderatsch

Donderdag 12 maart, in de loop van de dag, begonnen de panelen plotseling te verschuiven. Ondanks een wel erg rudimentaire website, met alleen een mailadres van een niet erg mededeelzame ‘externe competitieleider’, was het me toch gelukt bevestigd te krijgen dat ‘Het Zwarte Paard 2’ vrijdag de 13e(!!!) naar de Terp zou komen om het - in het kader van de SOS-competitie - op te nemen tegen ons ZSG 2, ‘de Roeiboot’. We waren er klaar voor! En nu bleek er in Ommen plotseling toch een teamleider te existeren die op het laatste moment per mail om uitstel verzocht. ‘In ons team, met een aantal ouderen, hebben op dit moment 4 mensen te kennen gegeven dat ze i.v.m. het coronavirus niet durven te schaken. Ook kunnen we niet voldoende vervangers vinden’, luidde de boodschap. Hier moest de Zwolse teamleider aan de bak! Omdat er op dat moment nog geen sprake was van landelijke groepsverboden, deed ik een uiterste poging om de Ommenaren toch naar Zwolle te krijgen. ‘Wanneer ze slechts één vervanger konden vinden, zouden ze alsnog naar Zwolle kunnen komen. Een team van vijf personen zou immers genoeg zijn om de wedstrijd toch doorgang te doen vinden.’ Ik had nog steeds hoop…. De volgende ochtend volgde de grote kladderatsch en werd de gehele SOS-competitie uitgesteld tot na 6 april (dachten we toen nog).

‘Onbevredigend’ en ‘onaf’ zijn de woorden die in me opkomen als ik terugkijk op het seizoen 2019-2020. We waren na een gedwongen ‘promotie als sterkste nummer 2 in het seizoen 2018-2019’ - iets waar we pas september 2019 voor het eerst over hoorden - ingedeeld in een klasse (2D) die, qua gemiddelde rating, voor ons behoorlijk hoog gegrepen was. En toch hebben we het daar goed gedaan! Na twee keer met 5-3 verloren te hebben van veel sterkere tegenstanders, speelden we ook twee keer gelijk en versloegen we uiteindelijk onze directe concurrent Meppel 2 met 2,5 - 5,5 tijdens de legendarische ‘fitnesswedstrijd bij Ankie’. Zelf heb ik vooral goede herinneringen aan ons eerste gelijkspel in Dronten, vlak voor Kerst, waar Edward even geen tegenstander had om de partij op te geven. ‘Als er geen tegenstander achter het bord zit, dan kun je hem geen hand geven!’ De match tegen het, zeer zwakke, Zwarte Paard zouden we zeker gewonnen hebben, en wie weet wat er in de slotronde nog (thuis) mogelijk was geweest tegen het sterke VSG 2. De Roeiboot heeft in thuiswedstrijden een reputatie van reuzendoder, zoals menig sterker team de afgelopen jaren ervaren heeft.

Nu eindigen we fictief op de zesde plaats, maar met een wedstrijd minder gespeeld dan bijna alle andere teams. Het Zwarte Paard staat met 0 matchpunten kreupel onderaan, en ook Denk en Zet is uitgedacht en hangt met één matchpunt minder nog onder ons, zodat klassebehoud gewaarborgd lijkt.

Ik heb het afgelopen seizoen wel eens (stiekem) een beetje medelijden met Piet (2,5 uit 5), Gijs (2 uit 4) en Edward (2 uit 5) gehad die, keer op keer en zonder morren, aan de topborden tegen veel sterker spelers moesten aantreden. En toch waren hun resultaten, gezien de tegenstand, heel redelijk. Het is niet onopgemerkt gebleven! Ook de andere teamleden hebben allemaal regelmatig gescoord, met een uitstekende 3,5 uit 5 van Brian als hoogtepunt. En ik zeg het nog maar een keer: de kracht van de Roeiboot is de trouw aan het team! Wanneer je je opgeeft voor ZSG 2 - SOS, dan spreek je ook af dat je in principe altijd zult spelen (of er moet iets heel dringends tussenkomen). Ook dit seizoen hadden we in 40 partijen maar twee keer een invaller nodig: met dank aan Harry en Quinten die, uit(!) in Dronten, gelijk beslissend bijdroegen aan onze eerste draw. Ik hoop van harte dat iedereen zich volgend jaar weer beschikbaar stelt. Het systeem met twee teams in de SOS-competitie is goed bevallen; de teamleider heeft het niet al te moeilijk gehad met afzeggingen of het vinden van invallers!

Extern spelen is leuk. Zelf ben ik verslingerd aan de (soms duistere) tocht naar de uitwedstrijden, de sfeer en het geouwehoer in de auto en de vaak bijzondere speellocaties waar we terecht komen. Maar ook de thuiswedstrijden in de Terp zijn steeds geweldig, met een bar die nooit sluit en altijd een gezellige nazit. Die gezellige nazit is er ook op de gewone clubavonden, jammer dat zo weinig extern actieve leden zich verwaardigen mee te doen aan de interne competitie. Zij doen daarmee zichzelf, en vooral ook hun overige clubleden tekort. Anders dan Gijs geloof ik niet dat e.e.a. een organisatorische kwestie is. Het zit gewoon in ons ledenbestand zelf: zolang de ZSG-leden niet besluiten om op vrijdagavond lekker een goeie pot te gaan schaken op ‘hun club’, zal het armoe blijven. Hoe leuk extern spelen ook is. Iedereen een goede gezondheid toegewenst en tot het begin van het nieuwe seizoen!

Gé van den Bovenkamp

Das Boot speelt seizoen om snel te vergeten (maar ook weer niet)

Dat de Corona-crisis óók voor de schaakcompetities ingrijpende consequenties zou hebben was al een tijdje onvermijdelijk en afgelopen dinsdag kwam het bericht van het bondsbureau dat het seizoen 2019-2020 geannuleerd zou worden (onder het voorbehoud, dat de regionale bonden akkoord zouden gaan). Ook achter de SOS-competitie is inmiddels een punt gezet.

Dit betekent dat Das Boot ook volgend seizoen vijfde klasse KNSB mag spelen, hetgeen op eigen kracht een erg zware opdracht zou zijn geweest. Er restten ons nog wedstrijden tegen de huidige nummers 2 en 3, waarin drie en misschien wel vier matchpunten nodig waren om klassenbehoud veilig te stellen. Hoe kon het zover komen?

Schaken als teamsport blijft toch een wat merkwaardig en misschien ook wel gekunstelde krachtmeting. Per wedstrijd worden acht individuele resultaten opgeteld tot een teamresultaat en heeft men gewonnen, gelijk gespeeld of verloren. Uiteraard kunnen zaken als “teamspirit” een individu wel eens boven zich zelf doen uitstijgen, maar ook dat blijft lastig meetbaar. Daarom hieronder maar een korte terugblik op basis van de cijfers.

Van de 40 partijen werden er 7 gespeeld door de invallers (Piet, Francis, Quinten en Brian). Zij scoorden daarin 3,5 punt; een bevredigend resultaat. Met name in de enige gewonnen wedstrijd (in en tegen Vianen) hadden Brian en Quinten met twee gewonnen partijen een stevig aandeel.

In de resterende 33 partijen werden (slechts) 13,5 bordpunten behaald en dat is zwaar beneden de maat. Enige lichtpuntjes waren Kris (2,5 uit 3) en Ineke (3 uit 5) die in ieder geval nog een plusscore kunnen overleggen. Of Henk tevreden is met een 50%-score waag ik te betwijfelen. De andere vijf eindigden met een negatief saldo en dat is (uiteraard) alles bij elkaar lang niet genoeg om op eigen kracht klassenbehoud te bewerkstelligen.

In mijn beleving hebben we met name in de thuiswedstrijden tegen SMB 2 (eerste ronde) en Apeldoorn 4 (vijfde en naar nu blijkt laatste ronde)het nodige laten liggen. Niet alleen op basis van (gemiddelde) rating maar ook op basis van (gemiste) kansen heeft er veel meer ingezeten dan twee keer een 3-5 nederlaag. Na de laatste ronde werd door sommigen openlijk de positie van de teamleider ter discussie gesteld. “Te voorspelbare opstellingen”, was één van de genoemde klachten. De man beraad zich op zijn positie. De uitnodiging aan de vaste spelers om volgend jaar weer plaats te nemen in Das Boot is inmiddels de deur uit.

Onze Koning sprak vrijdag 20 maart de woorden: “2020 is een jaar dat we ons leven lang zullen blijven herinneren.” Dat geldt allicht ook voor vele (competitie)schakers met betrekking tot dit seizoen. Uiteraard vallen alle consequenties op sportief gebied in het niet in vergelijking met alle leed en ellende waar we nu al weken getuige van zijn en het einde is nog lang niet in zicht. Ook onze Hoogeveense vrienden zullen het daar van harte mee eens zijn, nadat zij een (vrijwel) zekere promotie door deze crisis zien verdampen. Ook de enige promotieplek vanuit de vierde klasse die wél gematerialiseerd wordt, gaat aan hun neus voorbij. 12 matchpunten uit zes wedstrijden met 36 bordpunten zijn niet voldoende, omdat in een andere klasse een team het aantal bordpunten ruimschoots overtreft (45).

Uiteraard voor alle betrokkenen een onbevredigend einde van 2019-2020 en dat geldt natuurlijk ook voor onze interne competitie(s). En hoewel het hoofd er in deze tijden allicht niet naar staat, het ongeplande reces geeft veel tijd ons (weer) eens te buigen over hét hoofdpijndossier van onze club: wat is er voor nodig de bezetting van de clubavonden op vrijdag in De Terp op niveau te krijgen; om met onze secretaris, de OSBO, te spreken: een dossier van aanhoudende zorg. Het zou, zoals de voorzitter al schreef, prettig zijn als we het seizoen wel het traditionele slot kunnen geven met een gezamenlijke maaltijd, al dan niet van de Chinees.

Gijs de Koning Gans

Een Niet Gespeeld Eindspel

Het seizoen 2019-2020 gaat de boeken in als een bijzonder jaar. Dit geldt ook voor de eerste teams in de landelijke en de regionale competitie. Bijzonder in de vorm van promotie of een kampioenschap? Versterking van het kaliber, FM of IM dan? Nou nee, de bijzonderheid zit hem erin dat de competitie klaar was na 6 ronden in plaats van de gebruikelijke 9 of 7. Een virus had haar een halt toegeroepen en zij wordt niet uitgespeeld.

7 maart was de zesde ronde KNSB nog gespeeld. De wedstrijd was voor Het Vlaggenschip geëindigd in 4-4 tegen de nummer twee, de reserves van het roemruchte Philidor Leeuwarden. Het was voldoende om voor een enkeling de droom van promotie naar de tweede klasse in leven te houden. Het moet gezegd worden, ZSG 1 was bezig aan een van de betere seizoenen. De opkomst was heel behoorlijk en er werd over het algemeen goed geschaakt. Dat virus viel nog wel weg te houden, toch? Corona was ons beter bekend als een Mexicaans biertje, een Cubaanse sigaar en als de vurige ring bij een zonsverduistering. De borden en de glazen werden nog maar eens volgeschept cq -gegoten bij restaurant Gandhi. Het was weer een mooi ritueel dat vrijwel steevast de afsluiting van de KNSB zaterdag vormt.

ZSG 1 SOS had, als regerend kampioen in de Hoofdklasse B, een wat hobbeliger parcours afgelegd. Maar liefst 19 spelers waren er nodig geweest om de kar te trekken waarvan de wielen soms vierkant leken. De mop kan luiden dat het team binnen de vereniging breed gedragen werd. Misschien had ik ook wat strenger en alerter kunnen zijn. Dinsdag 10 maart werd er even wat rechtgezet. In ronde 6 uit bij VSG wist het team zich sportief te revancheren voor een wanprestatie de ronde ervoor met een klinkende overwinning – niet verkeerd. Als we in de laatste ronde alle registers tegen ASV zouden opentrekken konden we misschien Bas zijn MSV nog aan de titel helpen.

Drie dagen later was de stillegging van alle offline clubactiviteiten een feit. De voortschrijdende tijd bleek een onverbiddelijke scherprechter en maakte een eind aan ons aller schaakfeestje. Dat we ermee moesten stoppen had al enige tijd als een zwaard van Damokles boven de club gehangen, maar nu kwam dat verrekte ding toch nog met een schok naar beneden. Het Coronavirus bleek een invasief element dat zich van stevige rokadestellingen helemaal niets aantrekt. Met de pandemie een feit, zit Nederland nu grotendeels opgehokt. Het kan nog wel even duren. Internetschaak biedt hier en daar uitkomst maar is mijns inziens niet in staat om de ambiance en arena van reguliere competities te doen vergeten.

De activiteiten zullen tezijnertijd vast weer hervat worden. Maar het schaakseizoen is nu wel afgelopen. Dat geldt dus ook voor de interne competitie. Daarvan is de bezettingsgraad al een tijdje bijzonder matig te noemen – het gaat in dezen inderdaad om ‘een dossier van aanhoudende zorg’. Ze zeggen wel eens dat wanneer je iets even kwijtraakt het daarna beter op waarde weet te schatten.

Miklós Hoffer