Gastenboek ZSG

Twee oude mannen eten patat Siam en humble pie

Vandaag stond het zesde Almelose kroegloperstoernooi op de agenda. Zoals iedereen begrijpt, behalve ik, valt dat onder vlag van de Stichting Jeugdschaak Almelo. Lekker voorbeeld voor de jeugd, triples drinken, nullen pakken en herrie maken. Boris en ik namen de honneurs waar en er was ook nog een brakke Bas, die de nacht had doorgehaald met dammers in Leiden en om 4 uur sliep. Achter het bord hebben we die niet veel gezien, want hij bewoog zich met een heel ander puntentempo dan wij door de rondes heen. We zagen hem weer terug bij de prijsuitreiking.

Wegens een overload aan intensieve pappa-dagen en behaalde resultaten in het verleden besloten we dat Boris maar beter op bord 2 kon zitten, om wat punten binnen te halen tegen de zwakkeren. Voortschrijdend inzicht leert dat dit misschien niet de beste strategie was.

Ten opzichte van vorig jaar waren we weer een stukje meer uitgenast, ervaren, geslepen, hoe wil je het noemen.. We dronken dus koffie tot en met ronde 1. Wie weet konden we nog meedoen voor de prijzen, op een heel goede dag. Zo gezegd, zo geschreven. Ik begon met een standaard zwitsers ronde 1 punt:

In deze stelling won ik een pion met a6 b6 Pxe6 Txe6 Dxc6 en de rest was techniek.

Boris ging in een toreneindspel de mist in tegen een matige schaker, maar sterke blitzer en pakte dus een onverwachte nul, lekker dan. Kan gebeuren, die gast schijnt ook interne blitzavonden bij Almelo te kunnen winnen dus we hechtten nog niet te veel waarde aan deze wanprestatie.

Ronde 2. Boris tegen Mark van Essen, beide spelers zwaar ‘booked up’ in het Open Spaans. Nul voor Boris.
Ik  tegen Etien Alssema. Met veel bombarie had ik aangekondigd vandaag, en alle dagen hierna, 1…e5! te spelen. Het moest er toch een keer van komen. Helaas herinnerde ik me die belofte ergens rond zet 3 en dat was dus te laat.

Hier een link naar de partij , ergens won ik materiaal, want die koning mag het natuurlijk nooit overleven midden op het bord.

Na een bemoedigende “kan gebeuren op bord 2” trashtalk togen we naar het Theaterhotel. Traditioneel een vreemde eend in de bijt. Van vrolijk barpersoneel in spijkerbroek en bedrijfspolo ga je naar een hotellobby met flinke echo, waar zakenlui voorbijschuifelen en je op een of andere manier niet echt aan een tafel durft te zitten of durft te brallen, en waar een groep pinguïns met een melancholieke gezichtsexpressie zo druk mogelijk is met doen alsof je er niet bent.

De tegenstander van Boris wist te vertellen dat hij rond 2007, toen ik intern speelde bij Max Euwe, daar geen tijd voor had wegens een bedrijfsovername in Duitsland. Of we wel eens bij de Librije hadden gegeten, we kwamen immers uit Zwolle. Hij had vorig jaar nog chic gegeten, maar de bediening was niet zo heel gastvrij, dus op een rekening van 360 euro had hij verder geen fooi gegeven. Bovendien stond het ‘welkomstglas’ champagne gewoon op de rekening voor 13 euro. Dat had de lovende recensie in de krant toch wel even mogen vermelden. Verder had hij een tijd ESGOO 1 gesponsord, om Timman gespeeld om een hele hoop tientjes en uiteraard allemaal verloren. En ook nog wel eens verloren van Spassky, Karpov en allemaal andere grootheden van voor onze tijd. En Ronald moest de groeten hebben (bij deze!). Vroeger was ik ijdel, maar nu niet meer hoor. Nou, eindelijk schaken. Maar ondertussen was er iets onvoorstelbaars gebeurd.. Boris was vooraf geïntimideerd. Liet met zwart zijn koning passief ingraven en verloor het eindspel omdat de stukken niet actief genoeg waren. “Goed gespeeld” zei Boris, met enige onverholen verbazing in de stem – deze man had immers rond de 1900. “Ja. … Ik vond je een erg sympathieke tegenstander”. Geen beleefdheden, geen neutrale analyse, nee, ik heb gewonnen zoals het hoort, maar op zich leuk dat je meedeed.

Dat ik een (waarschijnlijk) gewonnen eindspel om zeep hielp, maakte het allemaal niet beter.

Gelukkig had de klok drie uur geslagen en konden we van onze welverdiende lunchpauze genieten. Met gevulde maag en frisse moed knoopten we een team 2-0 op. Ik had deze keer 1…e5 onthouden, er kwam 2.f4 en daar had ik zowaar deze week nog naar gekeken. Na 1. e4 e5 2. f4 exf4 3. Nf3 Nf6 4. Nc3 d5 5. exd5 Nxd5 6. Bc4?! Qe7+ 7. Ne2 Be6 8. Bxd5 Bxd5 9. O-O Bxf3 10. Rxf3 g5 was de pawn count nog steeds in mijn voordeel en dat veranderde de hele partij niet meer.

Toen moesten we ineens tegen jeugd, heel oneerlijk want die verschenen nuchter aan de aftrap. Ik verloor een dubieus eindspel ongelijke lopers met beide 2 torens (of is dat een middenspel?), waarbij ik mijn jeugdige tegenstander een compliment moest maken voor zijn meedogenloze techniek, dat kom je op die leeftijd niet veel tegen.

Bij Boris vlogen de stukken links en rechts over (en van) het bord en met veel geluk werd een halfje genoteerd.

Bij dit soort uitslagenreeksen moet worden opgemerkt dat Boris graag vertelt over een hoop andere dingen dan schaken, zoals de toekomst van groene energie, zijn visie op de huidige economische systematiek, vermoeiende pappadagen (waardoor de snelschaakelo zakt met een puntje of 500) en de eetgewoonten van Mees. Ik heb me laten vertellen dat een kind van 2 graag mag spelen met het eten, en dat het goed is voor de ontwikkeling van de eetgewoontes om dat vooral tijdelijk toe te staan. En dat elke keer als ze met het gezin uit eten zijn, er wel een zuur gezicht van links of rechts komt, waarvan een kledingstuk onder de sausvlekken van Mees zit, wat ze aankijkt met een blik van ‘voed dat kind toch eens op’. Kortom, Boris had 1,5 uit 5.

Toen mochten we tegen Rutger Hesselink, sommigen van ons niet onbekend, en co. Boris won vrij eenvoudig van co. Ik had weer eens onthouden dat 1…e5 beter is dan 1…d6 en speelde 15 zetten theorie, waarbij Boris opmerkte dat “het grappigste van de dag” (dat zullen we nog wel eens zien) was dat dat in principe in 15 seconden wederzijds op het bord gekwakt had kunnen worden, maar beide al vijf minuten verbruikt hadden.

Ronde 7 was eigenlijk de grappigste. We moesten tegen N. van Foreest, en co, beide uiteraard nuchter. Ze konden nog een ratingprijs harken, maar dan moesten ze wel 2-0 van ons winnen. Of we even zo vriendelijk wilden zijn om op te geven. Allerlei onderhandelingen kwamen voorbij, waaronder een split van het bedrag als we na 1 nul ook maar op bord 2 op zouden geven. Maar uiteindelijk verloren we echt 2-0 terwijl we wel ons best deden “maar dat is logisch omdat jullie oude mannen zijn”. Mooi he, terwijl ze ons met ‘u’ aanspraken. Het viel niet te ontkennen, twee oude mannen met een flinke portie bier op en niet al te scherp meer. Daarna gingen we tegen ze blitzen met verwisselde tegenstanders, ik zette de snotneus die de partij tegen Boris had geclaimd wegens illegale zet mat in een zetje of 15, en die andere eindigde in remise na 2 takebacks van de andere snotneus.

Bij de prijsuitreiking bleek dat 4 uit 7 op bord 1 en 2.5 uit 7 op bord 2 nét niet genoeg was voor een prijs, en dus voegden we ons met een ‘walk of Shamerock’ bij het lopend buffet in café Shamrock. Het eten was prima in orde, het viel ons wel op dat de Almelose cuisine een nieuwe saus voor bij de friet heeft ontwikkeld: kip Siam. Bij algeheel gebrek aan rijst voor bij de kip siam, en gebrek aan mayo voor bij de patat, konden we slechts de conclusie trekken dat dit de bedoeling moest zijn geweest en dat dit binnenkort bij elke snackbar op de kaart komt.